Πανηγυρίζοντας Μνημόνια, με τσάμικα στο Σύνταγμα!

Για τον περισσότερο – λογικό – κόσμο το χειρότερο σενάριο του Δημοψηφίσματος θα ήταν η Δευτέρα να βρει τον λαό διαιρεμένο. Χωρισμένο στα δύο, να υποστηρίζει το «ΝΑΙ» ή το «ΟΧΙ» σ΄ ένα ανύπαρκτο ερώτημα. Σ΄ ένα ερώτημα που μπορεί να είχε συμβολικό χαρακτήρα ή να τον απέκτησε στην πορεία, μια και δεν υπάρχει Έλληνας πολίτης που να μην έχει γονατίσει από τα Μνημόνια και το φορολογικό «ξύλο» της τελευταίας πενταετίας, αλλά έπαψε πολύ νωρίς να υφίσταται ως πραγματικό. Ωστόσο αυτό το δίλημμα πέραν του διχασμού που προκάλεσε αποτέλεσε την απαρχή αποδόμησης του τραπεζικού συστήματος, του εμπορίου, της βαριάς βιομηχανίας της Ελλάδας τον τουρισμό και συνολικότερα της οικονομίας. Το ξεκάθαρο αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος δεν γίνεται να δημιουργήσει πολωτικές συμπεριφορές.

Ο λαός μίλησε και δεν μπορεί ν΄ αμφισβητήσει την απόφασή του ούτε ο πιο καχύποπτος. Αυτό που ούτε ο πιο διεστραμμένος νους μπορούσε να εικάσει καν είναι το γλεντοκόπι με σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ παραμάσχαλα στο Σύνταγμα. Είμαστε από τη φύση μας έξω καρδιά, μα εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά. Αν με τα πάντα να υπολειτουργούν και τους πατεράδες μας να στήνονται στην ουρά για να πάρουν τμηματικά τα χρήματα που δικαιούνται (όσοι έχουν κάρτες, διότι με τους υπόλοιπους δεν ασχολείται ψυχή ζώσα στον τόπο τούτο) τα τσάμικα είναι ο πρώτος τρόπος αντίδρασης ενός εκλογικού αποτελέσματος, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι. Δεν υπάρχει καμία απαγόρευση στα πανηγύρια, ούτε σαφώς αποτελούν τα παραπάνω μομφή για τους πολίτες που πήραν την ελληνική σημαία και πήγαν στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας για να συναθροιστούν υπέρ του αποτελέσματος.

Απλά οι περιστάσεις κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν από μία οπαδική συμπεριφορά, η οποία όπως όλες οι όμοιες είναι προβληματική εκ φύσεως. Για τον κόσμο που, παραμάσχαλα, είχε τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνεται να υπάρξει περαιτέρω αναφορά, μια και πρόκειται για κλινικές περιπτώσεις! Όσον αφορά τους υπόλοιπους συμπατριώτες, ο σκοπός των πανηγυριών, τα τσάμικα και τα συρτάκια ποιά έχουν γενεσιουργό αιτία; Το γεγονός πώς ανάγκασε το αποτέλεσμα τους πολιτικούς να κάτσουν μαζί σ΄ ένα τραπέζι – όπως έπρεπε εξ αρχής να γίνει – και ν΄ αποφασίσουν να συζητήσουν από μηδενική βάση ένα νέο Μνημόνιο; Ένα Μνημόνιο σίγουρα σκληρότερο, σε μία χρονική συγκυρία που η Ελλάδα είναι αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο και μετρά τα ευρώ ένα-ένα έξω από τα ΑΤΜ; Γίνεται ποτέ έστω κι ένας πολίτης να μπει στη διαδικασία να χορέψει, γιατί γλίτωσε ένα Μνημόνιο και θα φορτωθεί ένα άλλο;

Δεν υπάρχουν άλλες ερμηνείες του αποτελέσματος, πέραν αυτών που εξυπηρετούν κομματικά συμφέροντα. Στην καρδιά του καλοκαιριού η χώρα υποβλήθηκε σ΄ ένα μαρτύριο, από το οποίο δύσκολα θα ξεγλιστρήσει. Και δεν είναι μία εικόνα που την περιγράφουν οι, κλασικά, κακοί δημοσιογράφοι. Ας κρίνει τον χώρο ο κόσμος ο ίδιος και να επιλέγει ποιόν θα διαβάσει, ποιόν θ΄ ακούσει και από ποιόν θα ενημερωθεί. Περαιτέρω συζήτηση δεν μπορεί να υπάρξει. Κανείς δεν έχει τη λοβοτομική ένεση να την περνά από το τύμπανο του ακροατή, του τηλεθεατή ή τον αμφιβληστροειδή του αναγνώστη του. Το πρόβλημα είναι συνολικότερο κι έχει να κάνει με τα συμφέροντα που εξυπηρετούν τις εξελίξεις, σε μία χώρα που δεν εξάγει τίποτε απολύτως! Τα περί επαναστάσεων και συγκρίσεων με το «ΟΧΙ» του Μεταξά, μην τα λέμε συνέχεια, δεν γίνεται να έχουν θέση. Αν ο Μεταξάς σπαταλούσε χρόνο, σήμερα η Ελλάδα δεν θα ήταν καν αυτό που έχει απομείνει…

Κατηγορεί όλος ο κόσμος το ποδόσφαιρο, που φανατίζει και οδηγεί στα άκρα τους ανθρώπους. Η πολιτική τί τους κάνει; Γίνεται σε τέτοιες στιγμές να υπάρχουν πολιτικά στεγανά και πελατειακά συμφέροντα να εξυπηρετούνται απροκάλυπτα; Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα τις τελευταίες δέκα ημέρες βρίσκει εφαρμογή στη δεύτερη, κατά σειρά αξιολόγησης, τεχνική χειραγώγησης του Νόαμ Τσόμσκι. Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και φιλόσοφος έχει γράψει ξεκάθαρα ποιά είναι αυτή: «Πρόβλημα-αντίδραση-λύση. Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μία έκτακτη κατάσταση, για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μία συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε ν΄ αποδεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή ακόμη: Δημιουργήστε μία οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών».

Στην προκειμένη περίπτωση, η κρίση προϋπήρχε του Δημοψηφίσματος εννοείται. Μήπως το όλο… happening έγινε με σκοπό ακριβώς αυτά τα τσάμικα στο Σύνταγμα; O Υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, επί Ρόναλντ Ρίγκαν, Πολ Ρόμπερτς πρόσφατα δήλωσε πώς «η κατάσταση στην Ελλάδα ήταν προγραμματισμένη για να φθάσει σ΄ αυτό εδώ το σημείο»! Μήπως, πλέον, το νέο Μνημόνιο θα είναι πιο εύπεπτο και πιο… στα μέτρα του λαού, από τη στιγμή που… χορεύει (εμμέσως και συμπερασματικά) γι΄ αυτό; Η Δημοκρατία δεν γίνεται ν΄ αποτελεί άλλοθι σε τέτοιες καταστάσεις, οι οποίες δεν σηκώνουν βαρύγδουπες γενικότητες. Ειδικά σε μία εποχή που θα έπρεπε να εργάζονται όλοι για να βγει ο επόμενος χειμώνας. Επιλέξαμε ν΄ αφήσουμε ανεκμετάλλευτη τη μεγαλύτερη ακτογραμμή του πλανήτη, τον ορυκτό πλούτο, τα πετρέλαια στο Αιγαίο, τους υδρογονάνθρακες της Νοτίου Κρήτης και του Ιονίου. Γίναμε οι… σερβιτόροι και οι… ξαπλώστρες του πλανήτη. Ας αφήσει τον τόπο, λοιπόν, ο εκάστοτε Κυβερνήτης να ζήσει απ΄ αυτό και να παρέχει απλόχερα τις υπηρεσίες του. Μην τον χαντακώνει ακόμη χειρότερα, εκμεταλλευόμενος την πλειστάκις πηγαία ανάγκη για επανάσταση μίας μερίδας πολιτών, όσο μεγάλη ή μικρή κι αν είναι αυτή η πάντοτε διαθέσιμη μερίδα!

Follow @LGaraganis